De grafheuvels op de Veluwe zijn uit de Nieuwe Steentijd en de Bronstijd. De mens als jager/verzamelaar ging over op landbouw. Hierdoor verbleven de mensen langere tijd op dezelfde plek. De eerste boerderijen verschenen. Er is weinig bekend over de mens in de Nieuwe Steentijd op de Veluwe. Wel bekend is, dat ze hun doden begroeven en dat de doden grafgiften, zoals vuurstenen en voedsel, meekregen. Het merendeel is in de loop der tijden vergaan, maar in de droge zandgrond is wel het meegegeven aardewerk deels bewaard gebleven. Zo weet men dat er achtereenvolgens sprake kan zijn van een Trechterbekercultuur, een Standvoetbekercultuur (wordt nu Enkelgrafcultuur genoemd) en de Klokbekercultuur. Dit aan de hand van de vorm van de aardewerkbekers die men in de grafheuvels gevonden heeft.

De dode werd doorgaans in een kuil begraven (een vlakgraf), maar soms is er een heuvel over de dode heen aangelegd. Hiervoor zijn twee verklaringen: de dode die een heuvel kreeg was blijkbaar een belangrijk persoon geweest of men wilde zijn leefgebied aangeven. Opvallend is, dat de meeste grafheuvels op markante punten in het landschap te vinden zijn. In diverse musea zijn de aardewerkbekers te zien.